dulowa napisał(a):
TO jest mały początak programu aby Puszczę Dulowską w całości objąć ochroną
REZERWAT PUSZCZY DULOWSKIEJ
Puszcza Dulowska zajmuje znaczna część zachodniego skraju Rowu Krzeszowickiego, części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, tzw. Niecki Dulowskiej. Od północy jest ona ograniczona południowo- zachodnim skrajem Wyżyny Olkuskiej zwanej Płaskowyżem Ojcowskim. Nosi on w tym miejscu nazwę Pagórów Myślachowickich. Od południa ogranicza ją Grzbiet Tenczyński, którego zachodni fragment nazywamy Blokiem Płaziańskim. Patrząc z Młoszowej lub Dulowej, z miejsca dającego widok ponad koronami drzew puszczy, widzimy idąc od zachodu szeroko otwierającą się dolinę Chechła, obramowaną wzgórzami Zbójnik, Żelazowa i Górą Bolęcką.
Rów Krzeszowicki powstał w trzeciorzędzie jako efekt trwających wówczas na południu Polski ruchów górotwórczych. Jednolity dotychczas masyw o charakterze płaskowyżu rozłamał się i środkowa jego część obniżyła się miejscami prawie o 500 m. Także rowem tektonicznym, powstałym w tym samym czasie, jest obniżenie ograniczające od wschodu blok Płaziański. Biegnie nim droga i linia kolejowa łącząca Regulice z Alwernią. W miocenie dna rowów zapełniły piaski i gliny. Spora część podobnych materiałów skalnych dostała się tu po epoce lodowcowej spłycając je w dalszym ciągu, czyniąc zarazem podłoże trudno przepuszczalnym dla wód. Dzięki temu teren ten zawsze był podmokły, zasilany między innymi wodami spływającymi niewielkimi strumykami okolicznych wzgórz. Tu ma swój obszar źródłowy rzeka Chechło, stanowiąca, granicę pomiędzy Wyżyną Śląską a Wyżyną Krakowsko-Częstochowską. Zachodnią krawędź Rowu Krzeszowickiego stanowi potok Pstrużnik. Na jego lewym brzegu znajdują się niewielkie laski będące forpocztą właściwej puszczy.
Wzdłuż ścieżki dydaktyczno-przyrodniczej rośnie większość podstawowych gatunków drzew budujących drzewostany puszczy. Dominuje tu sosna zwyczajna (Pinus sylvestris) oraz brzoza brodawkowata (Betula pendula). Puszczę porastają także: olsza czarna (Alnus glutinosa), modrzew europejski (Larix decidua), świerk pospolity (Picea bies), dąb szypułkowy (Quercus rober), buk zwyczajny (Fagus sylvatica), topola osika (Populus tremula), obcego pochodzenia - ostroklapowy dąb czerwony (Quercus borealis var.Maxima), czeremcha spóźniona (Padus serotonina). Rodzimymi krzewami tego leśnego kompleksu są kruszyna pospolita (Frangula alnus), dziki bez koralowy (Sambucus racemosa), wierzba uszata (Salix aurita). W skład runa wchodzą także: borówka czarna (Vaccinium myrtillus), borówka brusznica (Vaccinium vitis-idaea), wrzos zwyczajny (Calluna vulgaris), malina właściwa (Rubus idaeus), jerzyna wzniesiona (Rubus nessensis vel. Rubus suberectus).
W miejscach podmokłych można spotkać mchy: płonnika (Polytrichum commune) i torfowca (Sphagnum sp.). W suchszych partiach borowych dominuje rokiet pospolity (Pleurozium schreiberi).Dno lasu porastają także paprocie: orlica pospolita (Pteridium aquilinum), wietlica samicza (Athyrium filix- femina) oraz narecznica szerokolistna (Dryopteris carthusiana).Spośród traw dominuje trzcinnik piaskowy (Calamagrostis epigejos) oraz kłosownica leśna (Brachypodium sylvaticum). Siedliska żyzne, bogate w azot zajmuje pokrzywa dwupienna (Urtica dioica).
W puszczy gdzieniegdzie można znaleźć grzyby (Fungi): maślankę wiązkową rozkładającą martwe drewno, surojadka - jedynego grzyba, którego kryterium smakowe służy do odróżniania gatunków jadalnych od trujących bądź niejadalnych. Kory drzew Puszczy Dulowskiej pokrywają porosty (Lichenes)- grzyby żyjące w symbiozie glonami. To nieomylne bioindykatory świadczące o dobrej jakości powietrza. Na brzozach żyje misecznica proszkowata (Lecanora conizaeoides), miejscami pojawia się porost listkowaty pustułka pęcherzykowata (Hypogymnia physodes). Obecność obu gatunków świadczy o zawartości dwutlenku siarki w powietrzu na poziomie około 100 mg na metr sześcienny. Na próchniejącym drewnie czasami pojawia się chrobotem szydlasty (Cladonia coniocraea).
Niewątpliwie do puszczy przyciągać może jej największy skarb - bóbr europejski (Castor fiber), którego populacja rośnie. Jest on największym przedstawicielem europejskich gryzoni. Zajmuje bardzo zróżnicowane siedliska na brzegach jezior, rzek, rowów melioracyjnych, bagienek śródleśnych. Latem żywi się roślinnością zielną. Jesienią zaczyna intensywnie ciąć drzewa i krzewy, magazynując je pod wodą. Bobry to zwierzęta monogamiczne. Dożywają wieku 30 lat. Środowisko, w którym żyją, dostosowują do swoich potrzeb poprzez budowę tam, żeremi, nor, udrożnianie rowów melioracyjnych. W roku 1985 w Puszczy Dulowskiej , nad brzegami potoku Chechło, osiedlono dwie pary bobrów. Obecnie określa się szacunkowo liczebność populacji bobrów na terenie puszczy na około 40 sztuk. Populacja ta wykazuje tendencje do wzrostu ilościowego, ilościowego także zwiększonego zasięgu występowania (zalana przez nie powierzchnia wynosi około 20 ha).
Dawniej czynnikiem regulującym równowagę miedzy zwierzyna a środowiskiem były takie drapieżniki jak wilki. Obecnie ta rola przypada w decydującej mierze gospodarce łowieckiej.
źródło : Koło Ekologiczne
I LO im. Stanisława Staszica w Chrzanowie
Zarejestruj
FAQ
Galeria
Szukaj
Czy zna ktoś może przyczyny takiego działania?